Na Babia Górę miałem okaże już wyjść ale to było bardzo dawno i pamiętam to jak przez mgłę - czasy szkoły podstawowej - tak więc z miłą chęcią pomysł powrotu zrealizować chciałem. Wybraliśmy krótki bardzo popularny szlak czerwony: Krowiarki – Sokolica – Kępa – Gówniak – Diablak.
Pierwsze zaskoczenie to ilość osób już na parkingu, gdzie z trudem udało się znaleźć miejsce by zaparkować samochód. Oczywiście pogoda dopisała - piękne słońce, gorąco - ale nie spodziewałem się aż tylu ludzi tutaj będzie. Po przebraniu obuwia, zjedzeniu przekąsek o 12:30 wyruszyliśmy w drogę i od razu dało się zauważyć kolory jesieni - babiogórski las skąpany w słońcu prezentuje się niesamowicie o tej porze roku. Do pierwszego punktu widokowego na Sokolicę było około kilometra, podejście zadbane, dobrze przygotowane ale strome i męczące (oczywiście dla kogoś jak ja czyli osobę którą 1-2 x w roku bywa na tego typu wyjazdach). Idziemy. Dookoła las gdzieniegdzie miedzy drzewami przebijają się inne wzniesienia Beskidów.
1 przystanek - Sokolica 1371 m n.p.m – zmęczenie i zaskoczenie: temperatura spadła, zimno + wiatr. Samopoczucie ratuje widok - idziemy dalej.
2 przystanek - Kępa 1521 m n.p.m. – w drodze widać jak zmienia się krajobraz, jest się już dość wysoko tak więc drzewa znikają i pojawia się krajobraz niemal całkowicie porośnięty kosodrzewiną. Chwilowy postój dla widoków i lecimy dalej. Co mnie zaskoczyło po drodze to komentarze ludzi schodzących ze szczytu brzmiących „O tu już nie wieje”, „uuu… tutaj cieplutko„ itd. Hm… pomyślałem więc, jeśli tutaj mi jest zimno to ciekawe co będzie wyżej ;/ no ale nic idziemy śmiało dalej.
3 przystanek - Gówniak 1617 m n.p.m - zwany inaczej Wołowe Skałki. Nazwa pochodzi od tego, że dawniej wypasano tutaj woły, a nazwa Gówniak jak się zapewne domyślacie, pochodzi od ich odchodów. Szczyt jest prawie całkowicie łysy od roślin i zakreśla się już skaliste podłoże, otoczenie zawalone głazami ale idzie się przez to znaczenie lepiej niż w niższych partiach. Wiatr się wzmaga i jest zimno na co jako laik nie byłem przygotowany i w końcu zrozumiałem po co są dobre buty, długie spodnie, kurta górska, czapka itd. ;]
4 przystanek - Diablak 1725 m n.p.m. – najwyższy szczyt całych Beskidów Zachodnich, zaliczany jest do Korony Gór Polski i jestem tu, na Szczycie i czuje niesamowite zadowolenie bo warto było. Okolica szczególna, z jednej strony Polska z drugiej nasz sąsiad Słowacja – pięknie widać Słowackie Jezioro Orawskie. – Zdjęcia prezentuje w teksie tak więc sami sprawdźcie. A wiatr :) - samo trzymanie aparatu było nie lada wyzwaniem(!).
Podsumowując całą wyprawę to naprawdę warto tu przyjechać i obiecuje sobie że następnym razem wybiorę się tu w sezonie letnim aby spędzić dużo więcej czasu podziwiając panoramę jaką prezentuje Diablak ale już innym szlakiem :)
Zapraszam do odwiedzenia Królowej Beskidów.
